Op het moment heb ik het moeilijk met uit te zoeken wat wel of wat niet kan voor de maag. Van de dokter mocht ik overstappen op gewone zaken maar sommige dingen bevallen met echt niet goed (pijn achter het borstbeen en misselijk) Deze middag 15 g toast op met roerei en tomaat. Alle 3 de zaken heb ik afzonderlijk van elkaar op maar de combinatie deed mij bijna 
Verklaar dat dus maar. De 150 gr spaghetti van deze avond ging dan weer als niets.
Als ik hier op de site eens surf heb ik enorm veel bewondering voor de mensen die het allemaal op eigen kracht doen. Ik heb nog steeds niet altijd vrede met de operatie. Vaak denk ik nog: stomme trut, kon je nu echt niet meer wilskracht tonen? Was dit echt nodig? Maar alle twijfels, alle frustraties verdwijnen als sneeuw voor de zon als de resultaten weer positief zijn en de weegschaal lief is. Ik ben er nu ook wel klaar mee: ik besef nu meer dan ooit dat er ook een flinke portie lef, wilskracht en zelfdiscipline nodig was voor de ingreep die ik ondergaan heb, maar ook nu vandaag de dag nog steeds. Soms lijkt dat samen met het hongergevoel ook de smaak en de lust als sneeuw voor de zon verdwenen zijn. Sommige lekkere hapjes zijn helemaal niet zo lekker meer als dat je aanvankelijk verwachtte omdat je ze niet goed wegkrijgt (minikrampjes in de maag en pijn achter het borstbeen) of gewoon omdat het niet meer zo smaakt als vroeger... Deze middag heb ik mij even luidop afgevraagd (met man als conversatiepartner) wanneer ga ik eens terug genieten van een maaltijd? Momenteel vergeet ik soms te eten en het meest geniet ik nog van een gewoon beschuitje met iets mager er op. Sla ik wel aan het kokerellen dan valt het meestal tegen. Zolang als de weegschaal meevalt zal ik het wel kunnen velen zeker???
Verklaar dat dus maar. De 150 gr spaghetti van deze avond ging dan weer als niets.Als ik hier op de site eens surf heb ik enorm veel bewondering voor de mensen die het allemaal op eigen kracht doen. Ik heb nog steeds niet altijd vrede met de operatie. Vaak denk ik nog: stomme trut, kon je nu echt niet meer wilskracht tonen? Was dit echt nodig? Maar alle twijfels, alle frustraties verdwijnen als sneeuw voor de zon als de resultaten weer positief zijn en de weegschaal lief is. Ik ben er nu ook wel klaar mee: ik besef nu meer dan ooit dat er ook een flinke portie lef, wilskracht en zelfdiscipline nodig was voor de ingreep die ik ondergaan heb, maar ook nu vandaag de dag nog steeds. Soms lijkt dat samen met het hongergevoel ook de smaak en de lust als sneeuw voor de zon verdwenen zijn. Sommige lekkere hapjes zijn helemaal niet zo lekker meer als dat je aanvankelijk verwachtte omdat je ze niet goed wegkrijgt (minikrampjes in de maag en pijn achter het borstbeen) of gewoon omdat het niet meer zo smaakt als vroeger... Deze middag heb ik mij even luidop afgevraagd (met man als conversatiepartner) wanneer ga ik eens terug genieten van een maaltijd? Momenteel vergeet ik soms te eten en het meest geniet ik nog van een gewoon beschuitje met iets mager er op. Sla ik wel aan het kokerellen dan valt het meestal tegen. Zolang als de weegschaal meevalt zal ik het wel kunnen velen zeker???
